Tómas Lárusson fótgönguliði í Gráa hernum skrifar:
–
Áfram út frá tilvitnunum í nýlega Morgunblaðsgrein sálufélaga míns um heilbrigðisráðherra
og réttindi sjúkratryggðra:
„Sjúklingum með slitgigt í hnjám og mjöðmum fjölgar stöðugt. Tugir íslenskra
bæklunarlækna sinna því að úrskurða hversu slæm slitgigtin er, út frá röntgen- og
segulómmyndum. Ýmist bjóða þeir sprautumeðferð við liðverkjum sjúklinganna, krukka í
liðamótin, ávísa þeim sterk verkjalyf eða tilvísa á spelkur og senda í sjúkraþjálfun”,
sjúkratryggðum nánast að kostnaðarlausu.
„Þetta eru gildar og reyndar bráðabirgðaráðstafanir, en á endanum þarf að skipta um liðamótin. Rúmlega þúsund slitgigtarsjúklingar þurfa nú orðið að bíða sárþjáðir í tíu til tuttugu mánuði og sumir lengur eftir að fá nýja hnjá- eða mjaðmaliði”.
Biðlistinn lengist stöðugt. Eftir 90 daga á biðlistanum getur sjúkratryggður sótt sér heilbrigðisþjónustu í öðru aðildarríki EES-samningsins og endurgreiða þá sjúkratryggingar kostnað af þjónustunni eins og um heilbrigðisþjónustu innan lands væri að ræða enda þjónustan samsvarandi þeirri þjónustu sem sjúkratryggingar taka þátt í að greiða hér á landi.
Nú vill svo til að á Íslandi (eitt aðildarríkja EES-samningsins) er samsvarandi
heilbrigðisþjónusta og slitgigtar sjúklingar geta sótt frítt í öðrum aðildarríkjum EES-
samningsins. Þjónustan á Íslandi er rekin með sama sniði/eignarhaldsformi og þær
skurðstofur sem sjúkratryggðir sækja til útlanda eftir 90 daga bið, en sjúkratryggingar
endurgreiða ekki kostnað af samsvarandi innlendri liðskiptaþjónustu.
Ætli tilgangur 23. gr. a, í lögum um sjúkratryggingar sé að hygla sérstaklega einkareknum
erlendum heilbrigðisstofnunum?
