Úlfar Nathanaelsson fjársýslumaður og heimspekingur var kvaddur af ættingjum og vinum á fimmtudaginn í Grafarvogskirkju. Í dag birtust þessi minningarorð meðal annarra í Morgunblaðinu:
Ég var sex ára, nýfluttur heim
frá Svíþjóð, hafði aldrei komið til
Íslands áður og nýja heimilið var
í blokk á Kleppsvegi 16.
Ég var fljótur að ná áttum.
Róluvöllur á hægri hönd þegar
maður kom út og stígur upp á
Brekkulæk á vinstri hönd. Þetta
var allur minn heimur og þótt
róluvöllurinn væri ágætur var ég
spenntari fyrir stígnum upp á
Brekkulæk því þar við enda
stígsins var sjoppa í nýbyggðri
verslunarmiðstöð sem þjónaði
hverfinu.
Stundum fékk ég gefins smáaur til að fara í sjoppuna og ef
ekki hnuplaði ég klinki úr buddu
mömmu því í sjoppuna vildi ég
fara. Þar fékkst þessi fíni lakkrís
með marsipanfyllingu, gott ef
hann hét ekki Appoló. Fyrsta
freisting mín og fíkn.
Maðurinn í sjoppunni var stórglæsilegur, svartklæddur með
skyrtuna fráhneppta á þriðju
tölu og hrafnsvart hárið smjörgreitt aftur. Hann sýndi litla
drengnum með smáaurana vinsemd og setti alltaf meira í pokann en ég átti að fá. Baka til var kona hans að sýsla í hillum, kasólétt fegurðardís, og saman
minntu þau á kvikmyndastjörnur
sem Íslendingar sáu hvergi
nema í dönsku blöðunum.
Seinna komst ég að því að þau
hétu Úlfar Nathanaelsson og Ásdís Erlingsdóttir. Hitti þau ekki
aftur fyrr en hálfri öld síðar þegar þau urðu tengdaforeldrar
mínir. Litla barnið í maga móður
sinnar í sjoppunni þegar ég var
að kaupa lakkrísinn sex ára varð
eiginkona mín 50 árum síðar.
Kannski hefur ófædda barnið
heyrt rödd mína, feimna og lágstemmda, þegar ég bað um
lakkrís á bjagaðri íslensku? Alla
vega var eins og Peta, ástin mín,
eiginkona og dóttir Úlfars og Ásdísar í sjoppunni á Brekkulæk,
hefði þekkt mig alla tíð þegar
augu okkar mættust í fyrsta
sinn.
Svona er lífið, það tekur sinn
tíma og svo lýkur því. Blessuð sé
minning þeirra beggja, Úlfars og
Ásdísar.
Eiríkur Jónsson.
